een strijdster

ze droeg al jaren stil haar kruis
je hoorde haar nooit klagen
het leek als was zij voorbestemd
haar last met vreugd te dragen
en elke keer dat ik haar zag
ontstond weer de gedachte:
wat zou ik graag met één gebaar
haar pijn voorgoed verzachten

weer zie ik duidelijk de dag
waarop haar blijdschap doofde
omdat het noodlot ruw en hard
het liefste van haar roofde
doch met de kracht die in haar was
vervolgde zij haar leven
want moeders móéten verdergaan
en liefde blijven geven

nu is het kruis, eens opgelegd
zacht van haar afgenomen
en in de eeuwigheid is weer
een godskind aangekomen

ik denk dat zij thans stil haar arm
om anderen zal leggen
want zulke strijdsters troosten vaak
zonder een woord te zeggen

 fd

home