de levensberg

ied're dag beklimmen wij de berg
gaan we opwaarts schreê voor schrede
en als 't avondrood haar sluier spreidt
kijken we stil naar beneden
weer zien we het afgelegde pad
soms zich kronk'lend langs ravijnen
en we danken God dat Hij Zijn licht
over ons opnieuw liet schijnen

telkens steiler, smaller wordt de weg
en hoe meer de top gaat dagen
de betreden paden onder ons
tot een dunne lijn vervagen

zo gaan wij op onze levensberg
ied're dag iets meer naar boven
met de sterkste bergstok die er is:
't machtig kinderlijk geloven

fd

home